Camiño

Á beira do río camiño, a dor que xa coñece tamén esta paraxe séguenos a pouca distancia.

No último retorno ao país a meiga remexeu o meu universo. Anque fun visitala por autoestrada, a alma segue sendo a mesma que hai mil anos, á fin ela deu nos puntos que me están bloqueando. A clave é o amor. E saber quen son eu. Cando o descubra deixarei de precisar de manuais para unha vida feliz.

Así camiño á beira do río, arrastro ese saco de pedras negras, este territorio ermo que consome todas as miñas forzas na sua defensa.

A meiga sabe que construo prisións xeométricas onde me refuxio da realidade. A cegueira e a velocidade de fuxida variables da ecuación do fracaso.

Camiño cara ao amor, libre de territorios, aberto á vida e á diversidade. Avanzando, que é a esencia do camiño.
Camiño, avanzo