Nos altos prados onde o vento peitea incansable a mente, pérdense ao lonxe os tormentos, derrétense as reixas de ferro da xaula que me aprisiona o peito. Podo xa lixeiro deitarme nesta herba de ovellas e deixar o día avanzar sen medo a perderme; ver sen dor chegar a noite lonxe de casa.
Archivo del autor: abelabilheira
Camiño
Á beira do río camiño, a dor que xa coñece tamén esta paraxe séguenos a pouca distancia. No último retorno ao país a meiga remexeu o meu universo. Anque fun visitala por autoestrada, a alma segue sendo a mesma que hai mil anos, á fin ela deu nos puntos que me están bloqueando. A claveSigue leyendo “Camiño”
Tecido de pólas, vestidos para o ceo
Sinto fascinación polos camiños que descreben as pólas das árbores á procura da luz, a maneira máis elegante de ocupar o espazo creando arte e xerando vida.
Visita ás árbores en flor
No paseo desta tarde, camiñando para escaparlle ao estrés que nos afoga, achegámonos a estas arbores en flor. A primavera non ten fronteiras. Admiro os parques e xardíns ingleses, é unha das aportacións deste pobo ao mundo. E as árbores. Quérenlle as árbores e iso me fai achegarme máis a eles.
Volve a luz E os pantalóns cortos Os ingleses adoran o sol Aproveitan a primavera desde o primeiro día
La lengua que recibimos de nuestros padres
De pequeño nuestra madre nos enseñaba que no se dice “petar a la puerta” sino “llamar a la puerta”, además de muchas otras correcciones que intentaban eliminar la contaminación de nuestro castellano. Sin embargo, le seguíamos llamando “peja” a la “urraca”, “carballo” al “roble” y “cachopeira” a “un conjunto de ramas que nacen de unSigue leyendo “La lengua que recibimos de nuestros padres”
Opinión | Encontrar el poema que te atrapa
Marzo 15, 2021.- La gran mayoría de las antologías de poemas se realiza sin método, apunta Adán Echeverría, y algunos llaman poesía a los jueguitos experimentales del lenguaje Opinión | Encontrar el poema que te atrapa
Soñar y sus espinas
Mi pasado es una casa en ruinas. pero tengo un futuro brillante como de diamantes transparentes El polvo de la carcoma cubre los suelos de mi pasado, si pudiera le prendería fuego un fuego de luz intensa que limpiase mi curriculum y diese calor a la plantita de mi esperanza. Pasa un año y sigoSigue leyendo “Soñar y sus espinas”
Viña a noite
Viña a noite cos seus cabalos aplastandoo todo, os cascos mazaban os ósos e era dor ata a chegada do mencer. Daquela polos buratos do día colabase a luz que ía facendo esquecer o ensordecedor berro da chegada dos xinetes. Entón a luz volvia cubrir todo, pouco a pouco como un bálsamo, os cabalos seguíanSigue leyendo “Viña a noite”
Afuera y adentro
Esta el mundo de ahí afuera, con su viento que sacude esa planta de hojas grandes contra los cristales de la ventana en la cocina. Se escucha pasar rápido dejando sólo sus ruidos contra los muros de la casa. Está nuestro mundo de aquí dentro, con sus rincones para dejar las llaves, su sofá vacíoSigue leyendo “Afuera y adentro”